Нашиот камион во мрежата за шверц на дрога
Ферибот на линијата Волос-Тартус. Поморска врска меѓу Европа и Блискиот Исток. Камиони подредени и паркирани еден до друг така што ниту еден лист хартија не може да падне помеѓу нив. Барот од бродот е полн со груби возачи на “патни крстарења”. Со виски и пиво ги освежуваат грлата. Ноќта е топла.
Ова се последните моменти на релаксација. Следниот ден кога камионите ќе стапнат на песочна територија во Сирија, почнува неизвесноста што тие ја прифатија доброволно. Сите дневници во долари сега изгледаат премногу мали за стравот кој ги демнее. Ставете ги сите, речиси без исклучок, во воени зони – Либан, Ирак, Иран, во немирни води Персискиот Залив, каде што за искинатите нерви тие дури и нема да најдат една чаша “Џони вокер “… Тури уште една. Треба да се апсорбира жедта за патот кој не чека.
Така, во утринските часови, погледот на добро познатиот бел рамен брег на Сирија ќе биде помирен, или барем поспокоен.
Само еден човек кој е на фериботот и се наоѓа во бродскиот салон е замислен. Тој се потпре на крајот од шанкот, пред него е чаша со топло пиво. Заборавил на пијалакот, зјапајќи во празната чаша. Другите фрлаат отрезнувачки поглед на него.
Ова е негов прв пат… Привлечен млад човек со долга кадрава коса, испотен назад, со ладни дланки, свесен е дека ова е негова прва и последна посета на Блискиот Исток. Тој имаше ветено така, и таква е ветената награда што повеќе нема да мора да се размислува за жешки и тесни камионски кабини и скапи стоки зад затворени врати на ладилникот. Само товарот на враќање на север од Европа е поважен и поскап – хашишот.
Во зори се слушнаа ѕвона на фериботот. Морнарите се групираа, шоферите влегуваат во кабините. Бродот е пред сириското пристаниште Тарту. Јажињата се завиткуваат на железни стубчиња. Пристаништето е преполно, се свири и довикува со знаци на препознавање, кренати раце, во кои замрзнатата сириска лира е многу поповолна од курсот во банката.
Исполнет со облаци на чад, со брмчење на моќни мотори, од фериботот излегуваат огромни камиони. Тие се движат на различни страни. Меѓу нив е и жолтиот Мерцедес. Зад воланот е млад човек со кадрава коса, лице уништено од безгрижното спиење. Ладилникот на приколката е полн со свежи јајца. Тој заминува за Бејрут. Кога ќе ги извади јајцата ќе
земи дрога. Предната бела таблица е со регистарскиот број БТ 672-86. Број на приколката е 44-13 БТ. Позади сината табла ТИР, која обезбедува непречено премин на сите граници, елипсоидна ознака со две карактеристични букви-ЈУ
Поврзување со Дамаск
Тоа е еден час возење од Тартус до либанската граница. Како со неговиот Мерцедес се приближува, така расположението на возачот Петар Маневски станува сè по внимателно. Сообраќајот се расчистува, речиси нема возило освен војската и контролите на документи и камиони, од двете страни на патот противтенковски бариери.
На граничниот премин Арида е хаос. Либански цариници со викање и со многу повеќе гестови наредуваат сите да се вратат. Одалеку се слушаат вознемирувачки татнежи на топиви… “Не, Тарабулус: Не
Не Тарабулус “-
Петтиот камион беше германски, возачот на камионот објаснува дека тоа единствениот начин за Бејрут, преку Тарабулус, односно рутата за Триполи е затворена. Тој мора да го сврти камионот и да се оддалечи од границата. Управува голем камион, го врти и се враќа во Сирија.
Камионот застанува веднаш зад рампата. Петар оди на телефон и извлекува белешка од џебот со бројот што го добил пред да замине. На мешавина од неколку јазици им објаснува дека во Дамаск дека бил запрен и дека не може понатаму. Отсега натаму се разбираат. Го смирува лицето од другата страна телефонот: “Океј”. Чекај таму!
Дваесет часа подоцна, границата се приближува до жолто-рено 12. Излегуваат две црнокоси момчиња кои ги бараат пасошите и документите по што се незадоволни. “Вашата виза е истечена”, објаснува еден. Петар врие. Тој не може да го скрие стравот. Тие го смируваат со карактеристичниот арапски гест со три собрани прсти на неговата лева рака го прават свесен дека не му е гајле.
Океј, вели еден, “Ајде да одиме за Дамаск. Ќе го направиме тоа, чекај!
Тие им објаснуваат нешто на граничните службеници и за царинските службеници. Тие покажуваат на кај Петар и тие кимнуваат со главата. Тогаш жолтото-рено исчезнува.
Петар е сам. Ветрот носи освежување од морето, релаксирајки го во релаксирана атмосфера. Пристапи еден кој ја мавташе левата рака од џебот. Три прсти се собираат пред лицето на Петар.
“Океј Југославија! – Не се мурти – Почекај!
Истите момци од жолтото рен се соочуваат со него четири дена подоцна. Тие носат пасош со правилно продолжена виза. Еден либанец му покажува на Петар да седне во “реното”. Другиот ги зема клучевите од Мерцедесот и го пали моторот. Се движат на друга заобиколна маршрута за Либан.
Границата ја поминуваат без тешкотии. Во овие тешки воени времиња, се уште имаше некој вид туристичка љубезност на царинскиот службеник.
Тие застануваат на падините на Либанските планини. Од таму можеше многу повеќе да се види. Бејрут се слуша и гледа во далечината со тешки топови и високи столбови на чад и прашина на места каде што се паѓаат гранатите. Помеѓу тоа, како ехо на детска игра, се слушаа наизменичното рафали на автоматско оружје.
“Мерцедесот” влегува во пространа празнина. Вратата е затворена зад него.
“Не ти … – застани” му рече либанецот на Петар. – “Чекај.
Тој ги гледа луѓето од гаражата кои почнаа да ги растовараат јајцата. Тие работат мирно, како на неколку милји да не е војна. Јајцата ги вадат од камион, и ги фрлаат како да се тули. Возилото влегува и излегува повторно. Само неколку стотици јајца се оставени настрана.
Ни требаат за бизнисот-либанецот пријателски му објаснува за Петар. Задоволен од трпеливоста, работата оди добро. Вечерта му овозможува да влезе во гаражата. Три момчиња во тексас-комбилизони работат во ладњачата. Во средината лежат еден куп алатки, челични заварени шишиња. Многу вешто и внимателно ги отстрануваат алуминиумските плочи. Тие ги ставаат на ѕидовите од гаражата, внимавајќи да не ја изгребат. Потоа се отстрануваат и стиропорските плочи, но со нив не се внимателни. Лесонит. Го кршат и фрлат на еден куп.
Останаа само скелетот и тенка надворешна постава на ладилникот.
-Тука ќе биди хашишот – покажува пријателски либанецот. Петар слушнал дека другите го нарекувале Алим. “Доведете го хашишот”, кој беше спакуван во пластични вреќи со нееднаква форма и големина. Дрогата внимателно беше ставена на ѕидовите на ладилникот. Oдма се вратија на место алуминиумските плочи. “Мајсторите си ја знаат работата професионално. Петар ги допира плочите. Нема никакви гребнатинки, без никакви знаци дека некогаш биле извадени.
Трите работници ги носат преостанатите јајца и ги разбиваат на подот од ладилникот. На чудење на Петар, еден ја става раката на носот, создавајќи намуртено лице. Момците дури и не беа излезени од камионот а тој почна на кајгана да смрди.
Тие креваат раце за одмор.
– То е то, многу е жешко, вели Алим. – Возете!
Тој му дава рака на Петар, со илјада долари и некои сириски лири да се врати на пат. Петар го става менувачот во брзина и заминува преку планината за Либан, патеката што води низ темнозелената шума со кедрови дрва, ја заминува сириската
граница и Дамаск.
Војната е зад неговиот грб, но пред него има долг пат и ужасен ризик. Седми август 1982 година.
Хашишот го лади грозјето
“Мерцедес” НT 672-86, по пловењето до Медитеранот и неколку часа возење низ Грција, пристигнува на крстосницата на Богородица кај Гевгелија. Царинскиот службеник гледа во кабината, ја отвара вратата на ладилникот. Страшна смрдеа излезе од него. Се разлетаа милион муви надвор. “Терај “му рече тој со гадење готов да поврати.
Петар го стартува камионот. На страна е вагата и со Мерцедесот поминува до неа. Се оди многу полесно отколку што очекува Петар.
Во Битола се подготвува пресметката за ново службено патување. Камионот оди на миење. Потоа го носат во работилницата. Мајсторите се менуваат на неколку дена. Ситни поправки на моторот, стабилизатори и амортизерите се проверуваат, гумите се менуваат.
Заедно со сервисираниот камион, се издава налог дека се е во ред . Никој не забележал ништо.
Методија Димитровски Менде, заменик-шефот на “Макошпед” во Битола, брзо откри дека Петар се вратил.
“Беше во ред, но тоа што го направивме е само дел од договорот. Треба да ја пренесиме дрогата во Амстердам. Ќе почекаме неколку дена, ќе бидеш брз на патот. По “турата” на Блискиот Исток за награда да те испратам во Западна Европа.
Менде ги знае правилата. Сега само треба да го смири неговиот помлад пријател да не направи некаде грешка од која што не се излегува. Петнаесет дена подоцна, Петар Маневски доби налог да вози за Виена. Му паѓа камен од срце. Огромниот ладилник се полни со гајби со грозје.
Следното утро, жолтиот “мерцедес” започнува со последниот дел од патот. Наместо со штици и
стиропорските плочи, свежината во фрижидерот ја обезбедува со вреќи од хашиш – вкупно два и пол тони.
(продолжува)
Огњан Јаневски
Илустрована Политика
