Има само една разлика кога зборуваме за Битола. Дека луѓето сè уште живеат за ракомет. Дека тие се луѓето кои едвај чекаа да пеат „Ова е Битола“.
Пишува Жика Богдановиќ
Без разлика дали сегашниот македонски ракометен успех е продлабочување на вашите фрустрации поради не формирањето на тимови од вашите земји, вие го нарековте тоа фрлање на пари во бунарот, перење и препирање, посакувајќи себично да ги има истите во вашиот клуб и вашиот град, ретко кој беше имун на ваквиот епилог дуел на Еурофарм Работник и на Веспрем.
Битола никогаш не спиеше, и остана да биде буден, сега сите знаат, дури и тие кои се многу подалеку од границите на поранешна Југославија. За сите оние кои ги пропуштија лекциите од 80-тите, доаѓа ново време, во различни бои. Зелениот Пелистер го замени сино-белиот Еурофарм Работник со зелена трака како лента. Пелистер е во срцето, Еурофарм пред очите. Да се потсетиме на Металург. Тој беше сакан од цела Македонија, го сакаа неколку години. Заборавија за него уште побрзо. Ништо што е добро не функционира успешно. Не е никаков рецепт во земја каде што сонцето вечно сјае. Тоа е животот. Спортот е забавен. Спортот е емоција. Се додека трае, добро е.
Има само една разлика кога зборуваме за Битола. Дека луѓето сè уште живеат за ракомет. Дека тие се луѓето кои едвај чекаа да пеат „Ова е Битола“. Оние трибини од осумдесеттите се сеуште живи, многу поживи од на било кое друго место, па дури и во златниот град на ракометното кралство – Шабац. Таа сала сега што го носи името на ракометен херој. И, која ја крена на нозе локално голманско момче, кое порасна во таа сала и се врати со одлука да остави белег за сите времиња надвор од сенката на неговата кариера, под водство на човек од клупата кој е жива легенда на македонскиот ракомет, кој конечно доби шанса да покаже што и колку знае.
Во Србија спортот надвор од Белград е „ретка ѕверка“, а каде е ракометот за парче леб, неколку пати помал од другите спортови. Војната на сите полиња на „близнаците“, како што ги нарекуваат оние што ја нарекуваат знакот на еднаквост помеѓу спортот и политиката, убива секоја локална иницијатива и е срам за луѓето да навиваат за своите соседи, својот народ и нивниот град.
Во Загреб, ракометот е млазен приказ, малку емоции, повеќе шминка. Кога нема резултати, црните завеси се вртат во горниот дел од Арената.
Во Словенија, буџетот е одамна задоцнет, а со оглед на тоа што бизнисот станува сè глобален и помалку и помалку домашен, така и емоциите играат улога во спонзорирање на спортот. Сите би сакале да имаме што е можно повеќе спорт, но не знаеме каде да одиме со тоа, што да вложиме и како да го одржуваме.
И одамна не држи вода тврдењето дека Македонците го држат ракометот на стероиди. Ако тоа трае 25 години, тогаш тоа е избор, игран филм, каде што наизменични се режисерите, но една работа останува во фокусот – ракометот.
http://www.balkan-handball.com/analize/kolumna-vratio-se-rukomet-a-kada-je-to-pa-otisao/
