Првиот пролетен ден, се сеќавам летавме со трчање по угорните скали за накај Крк Кардаш. И тоа само со една мисла. Да се возиме на рингишпилот горе високо над Битола,

да ги разгледуваме играчките кои една до друго ќе беа наредени од проматарите и се разбира, незаборавниот вкус на шеќерната волна

и зашеќерените јаболка на стапче.

Вкус кој ме потсетува на моето убаво и безгрижно детство кое за среќа и денес по втор пат го поминувам заедно со моите деца.

И колку и да остарам, никогаш нема да престанам да ги јадам, можеби од срам малку со затскривање, ќе поткраднувам од нив…

Ниту за сите пари на светот, луксузи и лажни мечтаења, не сакам да го пропуштам ова чувство кое ми кажува дека сеуште сум жив, додека сум со мојата фамилија, на најубавото место-таму горе над градот…

Добре дојде пролет, за многу години празникот да ни е!